Koala’s. Mama heeft mij Timo-koala genoemd omdat ze mij zo schattig en knuffelig vindt als een koala. Ik klem me ook altijd aan haar vast zoals een koala aan een boom. En ik hang het liefste tegen haar aan on de draagdoek of draagzak. En niet te vergeten: mama’s lievelingsdier is een koala en haar grote droom is om een echte koala vast te houden. Dat vasthouden lijkt onmogelijk, vooral in Nederland. Maar sinds de eerste koala’s in Nederland zijn aangekomen in Ouwehands Dierenpark in Rhenen kon mama niet wachten om ze te gaan bekijken. Het heeft even geduurd vanwege ziekte hier in ons gezin, maar eindelijk was het zover!
Natuurlijk waren er nog meer dieren in deze dierentuin (een echte aanrader!!) en hebben we ook fijn gespeeld, met name in Ravotopia waar broer en zus niet weg te krijgen waren, maar ik beperk me in deze blog tot de koala’s.
Koalia is de naam van het nieuwe verblijf en wat ziet het er super mooi uit! Alsof je echt Australië binnen loopt, een totaal andere wereld. Het is ook niet alleen vrolijk, bosbranden zijn een grote bedreiging voor koala’s en er zijn veel bosbranden in Australië. Heftig om zo te lezen, ik heb het als Timo-koala toch een stuk beter in Nederland dan die arme koala’s in Australië. Ook binnen in het verblijf zijn leerzame spelletjes te doen. Je kunt oefenen om in een boom te slapen en over een wiebelbrug lopen. Er zijn drie aparte verblijven voor de koala’s, ze zitten dus niet gezellig bij elkaar omdat ze dat in het wild ook niet doen. Ze kunnen binnen of buiten zitten. De temperatuur binnen is warm, omdat ze dat natuurlijk gewend zijn.
Het ziet er echt allemaal prachtig uit!
Maar waar we voor kwamen: de koala’s zelf. Tsja. Ik wist dat ze veel slapen, 18-20 uur per dag. Maar ik had er toch meer van gehoopt. Een koala met ogen open zien. Een koala die blaadjes eet. Of op zijn minst: het schattige koppie zien. Die oortjes. Het neusje. De blik in hun ogen. De armen die om de boom geklemd zitten. Op zijn minst iets van die dingen had ik graag gezien. Maar wat zagen we: grijze pluizige bolletjes wol in een boom. Koala-billen.
Ze sliepen dus. Begrijpelijk. Maar kunnen ze dan niet even leuk gepositioneerd slapen zodat we hun snoetjes kunnen zien?
Wat waren ze saai zeg…. Tot twee keer toe zijn we gaan kijken maar nee. Ze slapen. Met billen naar ons toe. Eentje hing schuin te slapen dus met veel moeite heeft mama een deel van het gezicht op de foto gezet.
Ik ben heel blij dat ik het gezien heb. De koala’s hebben het daar prima en het is bijzonder dat deze dieren nu ook in Nederland zijn. Maar een lichte teleurstelling was het wel. Ik wil nog een keer terug en dan blijven we de hele dag daar in het verblijf. Dan worden ze vast een keer wakker.
Mama noemt me nog steeds Timo-koala maar ik hoop toch dat dit door de schattigheid komt en niet door de saaiheid. Ik slaap gelukkig ook niet zoveel als koala’s.
Reactie plaatsen
Reacties